بازنویسی محتوا باید بر ارائه محتوای جدید تمرکز کند، نه فقط ارجاع به مقالات و تغییر چند کلمه. در این مرحله ابتدا از محتوای اصلی ایده بگیرید و سپس به نوشتن ادامه دهید. بازنویسی محتوا به دلایل مختلفی انجام می شود و مزایایی را به همراه دارد.
این تاثیر زیادی در بهبود سئو، بهینه سازی موتور، تجربه کاربر و جستجو خواهد داشت. همه اینها باعث افزایش رتبه صفحه و کاهش میزان نفخ می شود. در این شرایط، کاربران بیشتر به صفحات سایت شما مراجعه کرده و محتوای آن را در صفحات خود بازنشر می دهند. بنابراین بازنویسی مطالب بسیار مفید خواهد بود.
تعریف آوانویسی متن فارسی
همانطور که انتظار دارید، بازنویسی به معنای بازنویسی یک متن یا ایجاد تغییرات در آن است. به آن ترجمه، تفسیر یا ترجمه بین زبانی نیز می گویند. به این ترتیب معنی مطالب را حفظ می کنید و فقط کلمات و عبارات را تغییر می دهید.
برخلاف تصور عموم، کپی کردن بسیار جذاب است و اکنون افراد زیادی این کار را انجام می دهند. در ابتدا این اثر در ایران دیده نشد اما به تدریج آثار خواندنی و جالبی در این زمینه پدید آمد. کپی رایترها باید دایره لغات خوبی داشته باشند و مترادف آنها را به خوبی بشناسند تا در متن خود از آنها استفاده کنند.
در گذشته، ما مقالاتی در مورد عادت های نوشتن و موارد مشابه در وب سایت خود قرار داده ایم. توصیه می کنیم پس از مطالعه این مقاله حتما از این مطلب دیدن فرمایید. حال که با تعریف بازنویسی آشنا شدیم، بهتر است به سراغ انواع آن برویم تا بحث خود را به طور رسمی آغاز کنیم.
بازنویسی یا بازنویسی محتوا چیست؟
بازنویسی یا بازنویسی متن به معنای کپی کردن آن به روشی متفاوت است. یعنی متن را از جای دیگری می گیرید و جملات آن را تغییر می دهید. در این حالت موتورهای جستجو محتوای وب سایت شما را به صورت محتوای کاملا جدید می بینند و تصور نمی کنند که از وب سایت دیگری کپی شده است. به عنوان مثال، اگر می خواهید از عبارت مدیریت سایت در متن خود استفاده کنید، از Adminesite استفاده می کنید. با این کار شما معنی کلمه را به کاربر منتقل کرده اید و با موفقیت از دست الگوریتم گوگل و سایر موتورهای جستجو فرار کرده اید.
موتورهای جستجو مانند گوگل از الگوریتم های مختلفی مانند پاندا و دزدان دریایی برای تعیین اینکه آیا محتوای وب سایت شما از سایت دیگری کپی شده است یا خیر استفاده می کنند. از آنجایی که این مشکل می تواند برای وب سایت شما مشکل ساز باشد و موتورهای جستجو می توانند فکر کنند که رتبه وب سایت شما پایین است یا آن را جریمه کنند، بهتر است از محتوای متنی برای ایجاد محتوای وب سایت خود استفاده کنید.
زمانی که می‌خواهیم محتوای جدیدی تولید کنیم و هیچ دانش قبلی در مورد آن نداریم، معمولاً به منابع مختلفی مانند کتاب، مجلات، روزنامه‌ها و غیره متوسل می‌شویم. با این حال، ما به موقعیت‌های مختلفی اشاره می‌کنیم که در آن نمی‌توانیم از این روش‌ها برای تولید محتوای خود استفاده کنیم، که با هم بررسی می‌کنیم.
بدون منبع خارجی: همانطور که گفتیم، اگر می خواهید محتوای جدیدی تولید کنید، اگر اطلاعات درستی در مورد محتوا ندارید. کتاب هایی با همین عنوان باید تهیه شود. همچنین می توانید از فیلم های آموزشی موجود در اینترنت استفاده کنید. اما اگر چنین منابعی نداشته باشیم. باید مطالب را بازنویسی کنیم.
ما اطلاعات کافی در مورد موضوع نداریم: یکی دیگر از مواردی که شما را مجبور به بازنویسی مقاله می کند این است که اطلاعات کافی ندارید. به عنوان یک تولید کننده محتوا، ممکن است با مشکلی مواجه شوید یا نیاز به ایجاد محتوای دیگری برای آن داشته باشید. از آنجایی که اطلاعات کافی در این زمینه ها ندارید، بهتر است مطالب را بازنویسی کنید.
زمان کافی برای ایجاد محتوا وجود ندارد: حتی ممکن است دو یا سه ساعت فرصت داشته باشید تا چیزی بنویسید، مطمئناً در این مدت کوتاه نمی توانید اطلاعات کافی در مورد موضوعی که می خواهید برای ایجاد مقالات مختلف استفاده شود، به دست آورید. در این صورت می توانید محتوایی با اطلاعات بیشتر و بهتر ایجاد کنید که به کاربر درک بهتری از محتوا بدهد.
شما به کیفیت محتوا اهمیت نمی دهید: در برخی موارد، مانند گزارش مقالات، نه کارفرما و نه نویسنده نمی توانند به محتوای مقاله اهمیت زیادی بدهند و صرفاً پر کردن یک صفحه از سایت برای آنها مهم است. در این مواقع بهترین راه حل استفاده از بازنویسی محتوا است. در این صورت نه تنها محتوای بهتری ایجاد می شود، بلکه زمان کمتری نیز از شما می گیرد.
اوتیسم از
لحاظ پزشکی به عنوان یک نوع ناتوانی در گروه ناتوانی‌های رشدی-عصبی تعریف
می‌شود و توسط سازمان بهداشت جهانی و انجمن روانپزشکی آمریکا به عنوان
“اختلال طیف اوتیسم” شناخته شده است. در این مقاله تلاش کردیم که برای
آشنایی شما با این اختلال در مورد انواع و سطوح اختلال اوتیسم، علائم و علل
بیماری، اقدامات حمایتی و درمانی و برخی موارد دیگر توضیحات و بررسی کاملی
ارائه کنیم. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.
انواع بیماری اوتیسم
بیماری اوتیسم یک اختلال طیفی است که تأثیرات گسترده‌ای بر روی تعامل
اجتماعی، ارتباطات و الگوهای رفتاری فرد دارد. این بیماری به صورت طیفی
شناخته می‌شود، به این معنی که افراد می‌توانند علائم متنوعی را نشان دهند
که با انواع مختلفی از اوتیسم در ارتباط هستند. در ادامه، انواع مختلف
بیماری اوتیسم را شرح می‌دهیم.
اوتیسم کودکی (Autistic Disorder) یا اوتیسم کلاسیک، شدیدترین نوع
اوتیسم است. افرادی که از این نوع اوتیسم رنج می‌برند، دچار مشکلات
گسترده‌ای در تعامل اجتماعی و ارتباطات هستند. ممکن است آنها در برقراری
ارتباط چشمی، تفسیر عواطف دیگران و استفاده از زبان غیرکلامی دچار دشواری
شوند.
اوتیسم آسپرگر (Asperger’s Syndrome) اوتیسم آسپرگر، در افرادی که
هوش بالا دارند، مشاهده می‌شود. این افراد ممکن است مهارت‌های خاصی در
زمینه‌هایی مانند علوم، هنر یا ریاضی داشته باشند و استعدادهای خارق‌العاده
از خود نشان دهند. با این حال این افراد در تعاملات اجتماعی و ارتباطات
مشکلاتی را در درک غیرمستقیم، تفسیر بدنی و تقلید عادت‌های دیگران تجربه
می‌کنند.
اوتیسم نوجوان (Childhood Disintegrative Disorder) اوتیسم نوجوانی
نادرترین نوع اوتیسم است. در این نوع، کودکانی که پیشتر توانایی‌های عمومی
را داشتند، بعد از سن حدود ۲ تا ۴ سالگی، با افت ناگهانی در توانایی‌های
زبانی، ارتباطی و اجتماعی روبرو می‌شوند.
اوتیسم ناشناخته (Pervasive Developmental Disorder Not Otherwise
Specified –( PDD-NOS): این نوع اوتیسم شامل افرادی است که برخی از علائم و
نشانه‌های اوتیسم را نشان می‌دهند، اما به طور کامل در تعریف اوتیسم
کودکی، اوتیسم آسپرگر یا سایر زیردسته‌های تشخیص داده شده اوتیسم جای
نمی‌گیرند.
اوتیسم رت (Rett Syndrome) این نوع اوتیسم بیشتر در دختران رخ
می‌دهد و نادر است. افراد مبتلا به اوتیسم رت دچار وقفه در رشد و کاهش
چشمگیر در مهارت‌های زبانی و حرکتی می‌شوند.
همچنین، در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر درباره هر نوع از بیماری اوتیسم،
مراجعه به متخصصین و پزشکان متخصص در این حوزه توصیه می‌شود. آنها
می‌توانند با توجه به ویژگی‌ها و نشانه‌های هر فرد، تشخیص و درمان مناسب را
تعیین کنند.
علائم بیماری اوتیسم
علائم بیماری اوتیسم در زمینه‌های مختلفی مشاهده می‌شود و در هر فرد
می‌تواند متفاوت باشد. در ادامه، علائم معمول بیماری اوتیسم را بیان
می‌کنیم.
مشکلات در تعامل اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم
ممکن است در برقراری ارتباط چشمی مشکل داشته باشند و تمایل کمتری به تعامل
با دیگران نشان دهند. آنها به طور معمول نمی‌توانند نگرانی‌ها، شادی یا
عصبانیت را به درستی در فریاد یا حرکات بدنی خود بیان کنند.
محدودیت در زبان و ارتباطات: برخی از افراد مبتلا
به اوتیسم مشکلات در توسعه زبان دارند. بدین صورت که کلمات را تکرار
می‌کنند و یا مکالمه را با معنای قابل فهم و به خوبی انجام نمی‌دهند.
همچنین، درک صحیح از عبارات غیرکلامی نظیر ژست‌ها و اشاره‌ها برای آنها
دشوار است.
تمایل به تکرار و رفتارهای خاص: افراد مبتلا به
اوتیسم معمولا علاقه زیادی به تکرار رفتارها و الگوهای خاص دارند. آنها
ممکن است با اشتیاق رفتارهای خاصی را تکرار کنند و از تغییر در روال‌های
روزمره ناراحت شوند.
حساسیت به تحریکات حسی: برخی از افراد مبتلا به
اوتیسم حساسیت بیشتری نسبت به تحریکات صوتی، نوری یا لمسی دارند. آنها ممکن
است به صداهای بلند یا نورهای درخشان واکنش نشان دهند و یا از تماس بدنی
زیاد ناراحت شوند.
محدودیت در بازی و خلاقیت: افراد مبتلا به اوتیسم
ممکن است در بازی و خلاقیت با مشکل مواجه شوند. آنها تمایل کمتری به بازی
با دیگران و ایفای نقش‌های خیالی نشان می‌دهند.
مهم است بدانید که هر فرد مبتلا به اوتیسم می‌تواند تجربه‌ها، نیازها و
قدرت‌های منحصر به فردی داشته باشد. اینها توصیفات عمومی بیماری اوتیسم
هستند و برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، مراجعه به تخصصی‌های مربوطه و متخصصین حوزه اوتیسم توصیه می‌شود. آنها می‌توانند با توجه به نشانه‌ها و ویژگی‌های هر فرد، تشخیص و برنامه درمانی مناسب را تعیین کنند.
علت بیماری اوتیسم
علت اوتیسم هنوز به طور کامل مشخص نشده است. اما تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی در رشد این اختلال نقش دارند.
عوامل ژنتیکی: ارثی بودن اوتیسم مورد توجه محققان
قرار گرفته است. بر اساس تحقیقات، وجود تغییرات ژنتیکی در برخی از ژن‌ها
می‌تواند باعث بروز اوتیسم شود. مطالعات نشان داده‌اند که وجود خواهران یا
برادران مبتلا به اوتیسم، احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد.
عوامل محیطی: عوامل محیطی نیز می‌توانند در بروز
اوتیسم نقش داشته باشند. مطالعات نشان داده‌اند که عواملی مانند عفونت‌های
ویروسی در دوران بارداری، مصرف مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری،
کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی، و مشکلات تغذیه‌ای ممکن است بر توسعه
اوتیسم تأثیرگذار باشند.
اختلالات نوروشیمیایی و ساختاری: برخی تحقیقات نشان
داده‌اند که تغییرات در عملکرد مغز و ساختار آن ممکن است در بروز اوتیسم
نقش داشته باشد. اختلالات نوروشیمیایی، کاهش سطح عملکرد نورون‌ها و نقص در
ارتباطات بین سلول‌های عصبی می‌توانند از علل ابتلا به اوتیسم باشند.
با این حال، توجه داشته باشید که اوتیسم یک اختلال پیچیده است و علت آن
تنها به یک عامل محدود نمی‌شود. احتمالا ترکیبی از ژنتیک، علل محیطی و
عوامل دیگر در توسعه این بیماری نقش دارند. همچنین، هر فرد ممکن است به طرز
متفاوتی به عوامل مختلف پاسخ دهد و اینکه دقیقا چگونه این عوامل باعث بروز
اوتیسم می‌شوند هنوز به طور کامل مشخص نشده است.
سطوح اختلال طیف اوتیسم
سطوح اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder) در راهنمای تشخیصی و
آماری اختلالات روانی (Diagnostic and Statistical Manual of Mental
Disorders – DSM-5)، بر اساس نیازهای فرد برای حمایت تعریف شده‌اند و توصیف
کننده‌ی نیازها و علائم فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند. سطوح
اوتیسم به تخصصی‌ترین تشخیص‌ها اجازه می‌دهند تا طرح‌های درمانی مؤثرتری را
ارائه کنند و به مراقبان کمک می‌کنند تا علائم و نیازهای فرد را بهتر درک
کنند. در ادامه به بیان این سطوح می‌پردازیم.
سطح ۱ اوتیسم: نیاز به حمایت
سطح ۱ اوتیسم ملایم‌ترین و یا “بالاترین عملکرد” از اوتیسم است که شامل
افرادی می‌شود که قبلا با سندرم آسپرگر تشخیص داده می‌شدند. در این سطح،
افراد نیاز به حمایت کمتری نسبت به سطوح دیگر دارند و معمولا توانایی کلامی
و غیرکلامی نسبتا خوبی دارند. آنها می‌توانند در ارتباطات اجتماعی معمولی
شرکت کنند، اما ممکن است در برقراری و حفظ روابط دچار مشکلاتی شوند. افراد
با اوتیسم سطح 1 اغلب در درک نشانه‌های اجتماعی، تفسیر عبارات غیرکلامی و
درک عواطف دیگران با دشواری مواجه هستند. همچنین، ممکن است علاقه‌ها و
تمایلات آنها محدود و متمرکز شده باشد و در مقیاس کمتری نسبت به سطوح دیگر
اوتیسم رفتارهای تکراری انجام دهند. با این حال مهم‌ترین ویژگی در سطح 1
اوتیسم این است که افراد توانایی بالقوه برای موفقیت در زندگی روزمره و
ارتباطات اجتماعی را دارند، و به حمایت و کمک کمی نیاز دارند تا بتوانند
مشکلات خود را مدیریت کنند و در محیط اجتماعی به خوبی عمل کنند.
سطح ۲ اوتیسم: نیاز به حمایت قابل توجه
سطح 2 اوتیسم شدیدتر از سطح 1 است و در آن افراد با چالش‌های بیشتری در
ارتباط اجتماعی و رفتارهای تکراری مواجه هستند. در این سطح، مشکلات ارتباطی
کلامی و غیرکلامی و واکنش‌های کاهش یافته یا غیرطبیعی به نشانه‌های
اجتماعی وجود دارد. همچنین، افراد با اوتیسم سطح 2 در مقایسه با افراد سطح
1، مشکلات بیشتری در تغییر روتین زندگی و تنظیم رفتار دارند. رفتارهای
تکراری نیز بیشتر و به طور آشکارتری ظاهر می‌شوند. همچنین، این افراد ممکن
است در مقابله با تغییرات در روال روزانه مشکلاتی داشته باشند که به
رفتارهای چالش‌برانگیز منجر شود.
سطح 3 اوتیسم: نیاز به حمایت بسیار قابل توجه
سطح 3 اوتیسم شدیدترین سطح اوتیسم است و با چالش‌های شدید در ارتباط
اجتماعی و رفتار همراه است. افراد با اوتیسم سطح 3 ممکن است فقط از چند
کلمه قابل فهم استفاده کنند. تعامل اجتماعی آنها بسیار محدود است و تنها به
منظور برآورده کردن نیازهای فوری انجام می‌شود. این افراد به طرز غیرطبیعی
با دیگران تعامل می‌کنند و توانایی انطباق با تغییرات در روند زندگی خود
را ندارند. رفتارهای محدود کننده یا تکراری نیز توانایی عملکرد این افراد
را مختل می‌کند. تغییر تمرکز از یک فعالیت به فعالیت دیگر با مشکلات بسیاری
همراه بوده و باعث ناراحتی قابل توجهی در فرد می‌گردد.
تشخیص و تعیین سطح اوتیسم باید توسط متخصصین و متخصصین روانپزشکی صورت
گیرد. آنها از طریق مشاهده، سنجش و مصاحبه با فرد و خانواده اطلاعات لازم
را برای تشخیص و تعیین سطح اوتیسم جمع‌آوری می‌کنند.
تست تشخیص اوتیسم
تست تشخیص اوتیسم به منظور جمع‌آوری اطلاعاتی کامل از تاریخچه رشد و تکامل
فرد، رفتارها، علائم و نشانه‌های مربوط به اوتیسم و تأثیر آن بر زندگی
روزمره فرد و خانواده او استفاده می‌شود. بر اساس این اطلاعات، تشخیص و
تعیین سطح اختلال طیف اوتیسم برای فرد انجام می‌شود. هرچند که تست تشخیص
اوتیسم ممکن است به عنوان یک ابزار مفید در فرایند تشخیص اوتیسم مورد
استفاده قرار بگیرد، اما تشخیص نهایی باید توسط متخصصان حوزه اوتیسم و
اختلالات رشدی بر اساس ارزیابی جامع و دقیق انجام شود. در ادامه به معرفی
برخی از تست‌های تشخیص اوتیسم می‌پردازیم.
Autism Diagnostic Observation Schedule (ADOS)
تست(ADOS) به عنوان یکی از تست‌های اساسی برای تشخیص اوتیسم به کار می‌رود.
در این تست، تعاملات اجتماعی، زبان و ارتباطات، و رفتارهای محدود و تکراری
در فرد مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. تست ADOS به صورت مشاهده رفتاری در
موقعیت‌های مختلف، مانند بازی یا تعاملات اجتماعی، صورت می‌گیرد.
Autism Diagnostic Interview (ADI)
تست(ADOI) به صورت مصاحبه با والدین یا نگهدارندگان فرد مورد ارزیابی انجام
می‌شود. در این مصاحبه، سؤالاتی درباره تاریخچه توسعه فردی، تعاملات
اجتماعی، زبان و ارتباطات، و رفتارهای محدود و تکراری پرسیده می‌شود. این
تست به تشخیص و شناخت بهتر ویژگی‌های نقص‌های ارتباطی و اجتماعی در افراد
مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند.
Childhood Autism Rating Scale (CARS)
تست(CARS) برای ارزیابی و امتیازدهی به رفتارها و نشانه‌های اوتیسم در
کودکان استفاده می‌شود. در این تست، مشاهده و ارزیابی رفتارها و علائم
مختلفی، از جمله تعاملات اجتماعی، زبان و نقص‌های ارتباطی و رفتارهای
تکراری و محدود، صورت می‌گیرد.
Social Communication Questionnaire (SCQ)
تست(SCQ) به صورت پرسشنامه است و برای ارزیابی نشانه‌های اوتیسم در کودکان و
نوجوانان استفاده می‌شود. این پرسشنامه شامل سؤالاتی درباره تعاملات
اجتماعی، زبان، ارتباطات و رفتارهای تکراری و محدود است.
تست‌های روانشناختی
تست‌های روانشناختی مانند آزمون‌های شناختی، آزمون‌های توجه و محدوده
عملکرد، و آزمون‌های تحلیل مشکلات یادگیری نیز ممکن است برای ارزیابی
شاخص‌های مرتبط با اوتیسم استفاده شوند.
تشخیص اوتیسم نیازمند ارزیابی جامع و شخصی‌سازی شده است و تیم متخصص باید
با توجه به نیازهای هر فرد، تست‌های مناسب را انتخاب کند. همچنین، تشخیص
اوتیسم بر اساس تنها یک تست ممکن نیست و به ترکیبی از تست‌ها، مشاهدات
رفتاری و ارزیابی‌های دیگر نیاز است.
اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟
درمان اختلال طیف اوتیسم (ASD) به منظور کاهش علائمی که با عملکرد روزمره و
کیفیت زندگی تداخل می‌کنند، انجام می‌شود. اوتیسم هر فرد را به صورت منحصر
به فرد تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین نیازهای درمانی هر فرد با اوتیسم
متفاوت است. درمان‌ها می‌توانند در محیط آموزشی، سلامت، اجتماعی و خانه یا
ترکیبی از این محیط‌ها ارائه شوند. ارتباط و همکاری بین ارائه‌دهندگان
درمان، فرد مبتلا به اوتیسم و خانواده او دارای اهمیت است. زیرا همکاری
باعث می‌شود تا اهداف و پیشرفت درمان مطابق با انتظارات برآورده شود.
هنگامی که افراد مبتلا به اوتیسم از دوران دبیرستان خارج شده و پا به
بزرگسالی می‌گذارند، ارائه خدمات اضافی به آنان سلامت و عملکرد روزانه
آنها را ارتقا داده و مشارکت اجتماعی‌شان را تسهیل می‌کند. در ادامه با در
نظر داشتن این مهم که(برنامه‌های درمانی معمولا برای هر فرد به صورت خاص
طراحی می‌شوند) به بررسی انواع درمان‌ها می‌پردازیم.
انواع درمان‌ها
انواع مختلفی از درمان‌ها در دسترس هستند که معمولا به دسته‌های زیر تقسیم
می‌شوند، اگرچه برخی از درمان‌ها شامل چندین رویکرد می‌شوند.
روش‌های رفتاری
روش‌های توسعه‌ای
روش‌های آموزشی
روش‌های اجتماعی-رابطه‌ای
روش‌های دارویی
روش‌های روانشناختی
درمان‌های تکمیلی و جایگزین
رویکردهای رفتاری
رویکردهای رفتاری بر تغییر رفتارها با درک آنچه قبل و بعد از رفتار رخ
می‌دهد تمرکز می‌کنند. رویکردهای رفتاری بیشترین شواهد را برای درمان علائم
اوتیسم دارند و در بسیاری از مدارس و مراکز درمانی استفاده می‌شوند. یکی
از درمان‌های رفتاری معروف برای افراد مبتلا به اوتیسم، تحلیل رفتاری
کاربردی (ABA) است که به افزایش رفتارهای مطلوب و کاهش رفتارهای نامطلوب
با هدف بهبود مهارت‌های مختلف کمک می‌کند. پیشرفت ها در این روش مورد
اندازه‌گیری و ارزیابی قرار می‌گیرد. دو نوع آموزش ABA شامل آموزش آزمایشی
جزئی (DTT) و آموزش پاسخ محور(PRT) هستند.
DTT از دستورات مرحله به مرحله برای آموزش رفتار یا پاسخ مورد نظر
استفاده می‌کند. درس‌ها به بخش‌های ساده تقسیم می‌شوند و پاسخ‌ها و
رفتارهای مطلوب پاداش داده می‌شوند و پاسخ‌ها و رفتارهای نامطلوب نادیده
گرفته می‌شوند.
PRT در محیطی طبیعی و نه در محیط کلینیکی انجام می‌شود. هدف PRT
بهبود چندین “مهارت اصلی” است که به فرد در یادگیری مهارت‌های دیگر کمک
می‌کند. به عنوان مثال یکی از مهارت اصلی، برقراری ارتباط با دیگران است.
رویکردهای توسعه‌ای
رویکردهای توسعه‌ای بر بهبود مهارت‌های توسعه‌ای خاص مانند مهارت‌های زبانی
یا مهارت‌های جسمی یا یک مجموعه گسترده‌تر از توانایی‌های توسعه‌ای مرتبط
تمرکز دارند. رویکردهای توسعه‌ای اغلب با رویکردهای رفتاری ترکیب می‌شوند.
یکی از روش‌های توسعه‌ای رایج برای افراد مبتلا به اوتیسم، درمان گفتار و
زبان است. درمان گفتار و زبان به بهبود درک و استفاده از گفتار و زبان شخص
کمک می‌کند. برخی افراد مبتلا به اوتیسم به صورت کلامی ارتباط برقرار
می‌کنند. در حالی که برخی دیگر از طریق استفاده از علامت‌ها، حرکات، تصاویر
یا دستگاه ارتباط الکترونیکی قادر به برقرار ارتباط می‌شوند.
یکی دیگر از روش‌های توسعه‌ای درمان شغلی و آموزش مهارت‌هایی به فرد است که
کمک می‌کند تا بتواند به صورت حداکثر، مستقل زندگی کند. این مهارت‌ها
معمولا شامل پوشیدن لباس، خوردن، استحمام و برقراری ارتباط با دیگران
هستند. هدف از درمان شغلی افزایش استقلال و خودکفایی فرد در زندگی روزمره و
اشتغال به کار است.
رویکردهای آموزشی
رویکردهای آموزشی بر تقویت مهارت‌های تحصیلی و آموزشی فرد تمرکز دارند. این
رویکرد شامل آموزش مهارت‌های تحصیلی از جمله خواندن، نوشتن، محاسبه و حل
مسائل ریاضی،همچنین مهارت‌های عملی مانند مهارت‌های کاربردی و حرفه‌ای یا
مهارت‌های اجتماعی مانند برقراری ارتباط و همکاری است. رویکردهای آموزشی
معمولا در محیط آموزشی انجام می‌شوند و توسط متخصصین آموزشی، معلمان یا
مربیان ارائه می‌شوند.
رویکردهای اجتماعی-رابطهایبیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن
رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای بر تقویت مهارت‌های اجتماعی و برقراری روابط با
دیگران تمرکز دارند. این رویکردها شامل آموزش مهارت‌های ارتباطی، تعامل
اجتماعی، تشخیص و استفاده از عواطف و مهارت‌های دیگر مربوط به روابط
اجتماعی است. رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای اغلب در محیط‌های گروهی یا در
محیط‌های اجتماعی مانند مدارس، کلاس‌های مهارتی یا گروه‌های پشتیبانی ارائه
می‌گردند.
روش‌های دارویی
در برخی موارد، استفاده از داروها می‌تواند به کنترل برخی از علائم اوتیسم
کمک کند. این داروها توسط پزشکان تجویز می‌شوند و نیاز به نظارت و پیگیری
دقیق دارند. ممکن است هر فرد به عنوان پاسخ به داروها به طور متفاوت واکنش
نشان دهد، بنابراین در این روش نیاز به تنظیم داروها و مانیتورینگ مداوم
وضعیت بیماری و عوارض جانبی وجود دارد.
روش‌های روانشناختی
روش‌های روانشناختی به بررسی عوامل روانی اوتیسم تمرکز دارند. این روش‌ها
شامل مشاوره روانشناختی، روان درمانی، روش‌های مداخله محور و ترکیبی از
روش‌های مختلف هستند.
درمان‌های تکمیلی و جایگزین
درمان‌های تکمیلی به عنوان مکمل برای درمان‌های اصلی مورد استفاده قرار
می‌گیرند و بهبود و کاهش علائم اوتیسم را هدف می‌گیرند. این درمان‌ها غالبا
به صورت تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی اعمال می‌شوند و می‌توانند در
مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری فرد بهبود به همراه داشته باشند. در
زیر به برخی از درمان‌های تکمیلی متداول در اوتیسم اشاره می‌کنیم:
موسیقی درمانی: استفاده از موسیقی‌می‌تواند در تمرکز، تعامل اجتماعی و بیان عواطف برای فرد مبتلا به اوتیسم مفید باشد.
درمان با حیوانات: این روش شامل استفاده از حیوانات خانگی یا حیوانات
آموزش‌دیده مثل سگ‌های راهنما است. حضور حیوانات ممکن است فرد را به تعامل
اجتماعی و کاهش تنش‌ها و استرس‌ها تشویق کند.
درمان با بازی: استفاده از بازی‌های تخصصی و قوانین ساختارمند در
جلسات تربیتی و آموزشی می‌تواند به بهبود ارتباط و مهارت‌های اجتماعی کمک
کند.
روش‌های تغذیه‌ای: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم نیازهای تغذیه‌ای
خاصی دارند. تغذیه متعادل و استفاده از تغذیه‌های خاص می‌تواند به بهتر شدن
رفتارها و سلامتی فرد کمک کند.
مکمل‌های غذایی: برخی مکمل‌های غذایی مانند ویتامین‌ها، مواد معدنی و
اسیدهای چرب امگا-3 به در بهبود علائم اوتیسم موثر هستند. با این حال،
قبل از مصرف هرگونه مکمل غذایی، بهتر است با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت
کنید.
روش‌های مکمل: برخی روش‌های مکمل مانند روش‌های آروماتراپی،
تکنیک‌های تنفس، ماساژ و روش‌های طب سوزنی (آکوپانکچر) نیز به عنوان
درمان‌های تکمیلی در اوتیسم استفاده می‌شوند. این روش‌ها می‌توتوانند به
کاهش استرس، اضطراب و افزایش کیفیت خواب کمک کنند.
آیا اوتیسم درمان قطعی دارد؟
به نظر می‌رسد هنوز درمانی قطعی برای اوتیسم وجود ندارد. اوتیسم یک اختلال
عصبی است که معمولا در طول زندگی با کودکان باقی می‌ماند. هرچند برخی از
روش‌ها و برنامه‌های درمانی می‌توانند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کنند
تا توانایی‌هایشان را توسعه دهند و مشکلات را کاهش دهند، اما درمان قطعی و
کامل برای اوتیسم وجود ندارد. هر کودک ممکن است به طور متفاوت به درمان و
مداخله‌ها پاسخ دهد، بنابراین تجربه و نتایج ممکن است بین فرد به فرد
متفاوت باشد.
کار درمانی و اقدامات حمایتی برای اوتیسمی ها
کار درمانی حرفه‌ای یک روش اصلی درمان برای افراد مبتلا به اختلال اوتیسم
است که با همکاری متخصصین درمان حرفه‌ای و خانواده، به مراقبت و پشتیبانی
از افراد مبتلا کمک می‌کند. کار درمانی بر مبنای توانمندسازی، بهبود و حفظ
توانایی انجام فعالیت‌های روزمره و ارتباط با دیگران برای افراد مبتلا
تمرکز دارد. یکی از نقش‌های مهم کار درمانی در درمان اوتیسم، ارزیابی سطح
توسعه فرد است. درمان‌گران حرفه‌ای درمانی، با استفاده از ابزارهای ارزیابی
مناسب، میزان توانمندی‌های جسمی، حسی، عاطفی و شناختی فرد را سنجیده و
ارزیابی می‌کنند. بر اساس این ارزیابی‌ها، اقدامات درمانی مناسبی برای فرد
تعیین می‌شود. در زیر در مورد اقدامات حمایتی در کار درمانی برای افراد
مبتلا به اوتیسم توضیح می‌دهیم.
تمرکز بر ادغام حسی و استراتژی‌های مبتنی بر حس
در این روش، توجه به حس و حرکت بیمار با استفاده از فعالیت‌های مانند فشار
دادن، چیدن، جنبش بدن و تمرینات تعادلی می‌باشد. این مداخله به کودکان
اوتیسم کمک می‌کند تا در تمرکز حواس، تنظیم و واکنش به محیط اطراف خود به
شرایط بهتری دست یابند.
تأکید بر سلامت روانی و روان‌شناسی
این مداخله شامل کار با مشکلات روانی و روانشناختی مرتبط با اوتیسم است.
متخصصان کار درمانی می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های مانند تمرینات تنفس،
تمرینات آرامش و استراتژی‌های مدیریت استرس به کودکان اوتیسم کمک کنند تا
با مشکلات روانی خود مقابله کنند و بهتر شوند.
به کار بردن استراتژی‌ها و برنامه‌های توسعه احساسات و خودتنظیمی
این شیوه به کودکان اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های احساسی و خودتنظیمی خود
را بهبود بخشند. استراتژی‌های توسعه احساسات شامل تشویق کودکان به شناخت و
بیان احساسات، توسعه مهارت‌های مدیریت خشم و اضطراب، و ارائه راهکارهای خودتنظیمی در مواجهه با موقعیت‌های مختلف است.
سازماندهی گروه‌های همسال، مشارکت اجتماعی و فعالیت‌های بازی
این مداخله بر ارتقای تعاملات اجتماعی کودکان اوتیسم تأکید دارد. بدین صورت
که از طریق فعالیت‌های گروهی و بازی‌های همسال، کودکان می‌توانند
مهارت‌های ارتباطی، همکاری و تعامل اجتماعی خود را تقویت کنند.
ارتقای مهارت‌های خودمراقبتی
به کودکان اوتیسم آموزش داده می‌شود که چگونه مهارت‌های خودمراقبتی مانند
استحمام، تغذیه و آرایش را ارتقا بخشند. یادگیری این مهارت‌ها به کودکان
کمک می‌کند تا استقلال بیشتری در زندگی روزمره خود داشته باشند.
آیا رژیم غذایی می‌تواند بر اوتیسم تاثیر بگذارد؟
تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم موضوعی است که برای محققان و افرادی که با این
اختلال مبتلا هستند، همواره جذابیت داشته است. در حال حاضر، شواهدی وجود
دارد که نشان می‌دهد رژیم غذایی می‌تواند بر برخی از علائم اوتیسم تاثیر
داشته باشد، اما برای یافتن یک پاسخ قطعی نیاز به تحقیقات بیشتر و دقیق‌تر
است.
یک مقاله منتشر شده در سایت مرکز ملی اطلاعات پزشکی (PubMed Central) با
عنوان “The Effects of Dietary Interventions on Autism”، بررسی‌های متعددی
را درباره تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم ارائه می‌دهد. مطالعات نشان می‌دهند
که برخی رژیم‌ها می‌توانند در برخی از علائم اوتیسم بهبود به همراه داشته
باشند، اما این تأثیرات ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد. به عنوان مثال،
رژیم کاهش گلوتن و کازئین (Gluten-(Free Casein-Free Diet) که در آن مصرف
غذاهای حاوی گلوتن (موجود در گندم و جو) و کازئین (موجود در محصولات لبنی)
محدود می‌شود، بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم را می‌تواند بهبود بخشد. در
مطالعات دیگر، رژیم کم‌سدیم، رژیم پرزینکتوز (High-Protein,
Low-Carbohydrate Diet) و رژیم‌های غنی از اسیدهای چرب امگا-3 نیز بررسی
شده‌اند و تأثیرات مثبتی در علائم اوتیسم نشان داده‌اند.
اما باید توجه داشت که نتایج این مطالعات همچنان محدود و متناقض هستند.
برخی تحقیقات نشان داده‌اند که رژیم غذایی تأثیری بر علائم اوتیسم ندارد و
برخی دیگر نتایج مثبت گزارش کرده‌اند. همچنین، تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم
ممکن است به عوامل مختلفی مانند سن، جنسیت، شدت علائم و وضعیت فیزیولوژیک
هر فرد بستگی داشته باشد. در نظر داشته باشید که تغییرات رژیم غذایی ممکن
است نتایج فوری و قطعی در بهبود علائم اوتیسم به همراه نداشته باشد. به
عنوان مثال، در برخی موارد، تغییرات مثبت در علائم ممکن است به مرور زمان
رخ دهد و نیاز به صبر و استمرار داشته باشد.
تفاوت بین اوتیسم و ADHD چیست؟
درک و فهم تفاوت علائم اختلال‌های، نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) و اوتیسم
(ASD) کمی پیچیده است. اوتیسم و ADHD دو اختلال نوروتوسایکولوژیکی جداگانه
هستند، اما برخی از علائم آنها را می‌تواند به اشتراک بگذارند. اوتیسم
معمولاً با مشکلات در ارتباطات اجتماعی، اختلالات در تعاملات اجتماعی و
الگوهای تکراری رفتاری مشخص می‌شود. از سوی دیگر، ADHD به مشکلات در تمرکز،
بیش فعالی و کنترل غریزه همراه است. هر دو اختلال می‌توانند همزمان در
فردی رخ دهند و علائم مشابهی داشته باشند. در ادامه به بیان تفاوت‌ها
می‌پردازیم.
یکی از تفاوت‌های اصلی بین اوتیسم و ADHD در مورد کمبود توجه است. در
ADHD، دشواری تمرکز بر یک موضوع برای مدت طولانی و کنترل حواس مشاهده
می‌شود، در حالی که در اوتیسم، کمبود توجه به موضوعاتی که علاقه‌مندی
ندارند و ارتباطات اجتماعی می‌تواند مشکلاتی ایجاد کند.
در مورد مهارت‌های ارتباطی نیز تفاوت‌های قابل توجهی بین اوتیسم و
ADHD وجود دارد. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است صحبت کردن بیش از حد،
نتوانند کنترل کلامشان را داشته باشند و به تأثیر کلامشان بر دیگران توجه
نکنند. از سوی دیگر، کودکان با اوتیسم معمولاً دشواری در بیان احساسات و
افکار خود دارند و ممکن است از حرکات و اشاره به منظور برقراری ارتباط
استفاده نکنند.
همچنین، در مورد روتین و ساختار نیز تفاوت‌هایی وجود دارد. کودکان
مبتلا به ADHD به سرعت از ساختارهایی که برایشان جذاب نیستند خسته می‌شوند و
علاقه‌مندی خود را از دست می‌دهند. در عین حال، کودکان اوتیسم به روتین و
ساختار تأکید دارند و تغییرات در آن می‌تواند ناراحتی و عصبانیت آنها را به
دنبال داشته باشد.
کودکان اوتیسم چه خصوصیاتی دارند؟
کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند برخی از خصوصیات زیر را داشته باشند:
کودکان اوتیسم ممکن است به صدای صدا زدن به اسمشان پاسخ ندهند.
آنها ممکن است از برقراری تماس چشمی خودداری کنند.
از پاسخ دادن به لبخند شما اجتناب کنند.
اگر با یک طعم، بو یا صدا مشخصی مواجه شوند که آن را نپسندند معمولا بسیار عصبانی می‌شوند.
در آنان حرکات تکراری مانند جابجایی انگشتان یا تکان دادن بدن مشاهده می‌شود
معمولا نسبت به سایر کودکان کمتر صحبت می‌کنند و کلمات کمتری بکار می‌برند.
همچنین کمتر بازی های تخیلی انجام می‌دهند.
به علاوه غالبا عبارت‌های یکسانی را تکرار می‌کنند.
آنها ممکن است به دیگران و حالات ذهنی یا احساساتشان توجه کمتری داشته باشند.
کودکان اوتیسم ممکن است سبک صحبتی غیرمعمول داشته باشند.
معمولا به موضوعات یا فعالیت‌های خاص علاقه بسیار شدید نشان می‌دهند.
این کودکان در برقراری روابط دوستانه با مشکل مواجه می‌شوند و تمایل به تنها بودن دارند.
در بیان احساسات خود راحت نیستند.
علائم اوتیسم در نوجوانان چیست؟
در نوجوانان، برخی علائم و نشانه‌های خاص می‌توانند به وجود آید که
می‌تواند به والدین، معلمان و مراقبان کمک کند تا اوتیسم در نوجوانان را
شناسایی کنند. در زیر، برخی از این علائم و نشانه‌ها را ذکر می‌کنیم.
مشکل در تعاملات اجتماعی و ارتباط
دشواری در برقراری رابطه دوستی
اشتباه در تشخیص نشانه‌ها و زبان بدن
تفسیر اشتباه مکالمات
ترجیح برقراری دوستی‌های آنلاین به جای روابط حضوری
نقص در تماس چشمی
اظهار نظر که “به جمع نمی‌پیوندم”
سختگیری و انعطاف‌ناپذیری در فکر (فکر کردن سیاه و سفید)
مشکلات در پردازش حسی
تجربه بار سنگینی از سر و صداهای محیطی مانند سر و صدای مدرسه
ناتوانی در مقابله با صف‌ها و اتلاف زمان
حساسیت به لمس
مشکلات در برنامه‌ریزی و سازماندهی کارها، کیف و روز مدرسه
مشکلات عاطفی
عدم اعتماد به نفس
مشکل در بیان و تشخیص احساسات خود
درجه اضطراب بیش از حد نسبت به وضعیتی که آن را تحریک می‌کند
حالت افسردگی و ناراحتی روحی
تمایل به انزوا از دنیای بیرون
علائم اوتیسم در بزرگسالان چیست؟
علائم اوتیسم در بزرگسالان می‌تواند متفاوت باشد، اما برخی علائم متداول را در زیر بیان می‌کنیم.
دشواری در درک افکار و احساسات دیگران
مشکل در درک اینکه دیگران در چه فکری هستند یا چه احساسی دارند.
اضطراب شدید در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی.
دشواری در برقراری دوستی و تمایل به تنها بودن.
به نظر رسیدن بی‌احترامی، بی‌اهمیتی یا بی‌توجهی کردن به دیگران بدون اینکه قصد این رفتارها را داشته باشند.
دشواری در بیان احساسات شخصی خود.
تفسیر حرف‌ها و عبارات به صورت حرف به حرف
درک کلام به صورت حرف به حرف و عدم درک اصطلاحات یا طنزها.
عدم درک شوخ‌طبعی‌ها
پیوستگی به روال روزانه و ایجاد اضطراب شدید در صورت تغییر آن.
علائم و رفتارهای تکراری
عدم درک قوانین اجتماعی مانند قطع کردن صحبت‌های دیگران.
اجتناب از تماس چشمی با دیگران.
حساسیت زیاد به تماس بدنی از سوی دیگران یا عصبانیت شدید در صورت نزدیک شدن آنها.
توجه به جزئیات کوچک، الگوها، بوها یا صداها که دیگران به آنها توجه نمی‌کنند.
علاقه شدید به موضوعات یا فعالیت‌های خاص و علاقه به برنامه‌ریزی دقیق قبل از انجام آنها.
آیا بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم تفاوتی وجود دارد؟
بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم تفاوت‌هایی وجود دارد. در گذشته، اکتشاف و
تشخیص اوتیسم بیشتر در مردان صورت می‌گرفته است و به همین دلیل، علائم
اوتیسم در زنان به طور کلی کمتر شناخته می‌شدند. اما اکنون مطالعات نشان
می‌دهند که اوتیسم در زنان نیز رخ می‌دهد و در برخی جوانب با اوتیسم در
مردان تفاوت‌هایی وجود دارد. در ادامه در مورد تفاوت‌ها توضیح می‌دهیم.
یکی از تفاوت‌های اصلی میان زنان و مردان مبتلا به اوتیسم در نحوه
بروز و نمایش علائم است. زنان معمولا مهارت‌های اجتماعی و تعاملی بهتری
دارند و در زندگی اجتماعی می‌توانند تعاملات بیشتری داشته باشند. آنها ممکن
است بتوانند علائم اوتیسم را پنهان کنند و رفتارهای مناسب‌تری را نمایش
دهند تا در جامعه بهتر جای بگیرند. این موضوع سبب تشخیص دیرهنگام یا عدم
تشخیص اوتیسم در زنان می‌شود.
علاوه بر این، زنان مبتلا به اوتیسم کمتر علائم تکراری نشان می‌دهند،
به طوری که این علائم در مردان اوتیسمی بیشتر مشاهده می‌شود. همچنین، این
زنان اغلب در درک احساسات و عواطف دیگران نسبت به مردان مبتلا به اوتیسم
مشکل کمتری دارند و احتمالا بهتر بتوانند در موقعیت‌های اجتماعی متناسب عمل
کنند.
از طرف دیگر، تحقیقات نشان می‌دهد که زنان مبتلا به اوتیسم ممکن است
با مشکلات روانشناختی، اضطراب و افسردگی مواجه شوند. همچنین، تشخیص اوتیسم
در زنان ممکن است دشوارتر باشد زیرا علائم آنها کمتر به معیارهای تشخیصی
متداول می‌خورند که برای مردان تعیین شده‌اند.
به طور کلی، تفاوت‌های بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم نشان می‌دهد که
نیاز به توجه و آگاهی بیشتر در جامعه و حوزه تشخیص و پشتیبانی از زنان
مبتلا به اوتیسم وجود دارد.
عوامل خطر ایجاد اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک طیف از اختلالات بسیار پیچیده است و علائم متنوعی دارد که شدت
آنها متفاوت است. به دلیل پیچیدگی این اختلال، عوامل ژنتیکی و محیطی متعددی
در بروز آن نقش دارند. ژن‌ها به همراه تأثیرات محیطی می‌توانند در رشد
کودک به نحوی که به اوتیسم منجر می‌شود، تأثیر بگذارند. در زیر به تعدادی
از عوامل خطر ایجاد اوتیسم که شناخته شده هستند می‌پردازیم.
کودکانی که دچار اختلالات ژنتیکی مانند سندرم فراگیل ایکس، سندرم
داون و سندرم رت هستند، در مقایسه با دیگران، در معرض خطر بیشتری برای
ابتلا به اوتیسم هستند. ژن‌های مختلفی ممکن است در توسعه اختلال طیف اوتیسم
نقش داشته باشند. به طور مثال اختلال ژنتیکی سندرم رت با اختلال ذهنی،
کاهش رشد سرعت سر و از دست دادن استفاده از دست مرتبط است. تقریبا تنها در
دختران رخ می‌دهد. عوامل ژنتیکی دیگر شامل جهش‌های ژنتیکی یا تغییرات
ژنتیکی نیز می‌توانند موجب افزایش خطر اوتیسم در کودک شوند. برخی جهش‌های
ژنتیکی ممکن است به ارث رسیده باشند، در حالی که برخی دیگر به صورت تصادفی
رخ می‌دهند. در بعضی موارد، ژن‌های دیگری در توسعه غیرطبیعی مغز یا تأثیر
بر مسیرهای ارتباطی سلول‌های مغزی نقش دارند. بنابراین، برخی از ژن‌های
دیگر نیز می‌توانند شدت علائم را تعیین کنند.
اگرچه تحقیقات قطعی برای اثبات این ادعا وجود ندارد، اما به نظر
می‌رسد سن والدین به عنوان یک عامل خطر در اوتیسم دخیل باشد. کودکانی که از
والدینی که دارای سن بالا هستند متولد می‌شوند، در معرض خطر بیشتری برای
ابتلا به اوتیسم قرار می‌گیرند.
کودکانی که با وزن تولد کم به دنیا می‌آیند، در خطر بروز اوتیسم قرار دارند.
وجود برادر یا خواهر مبتلا به اوتیسم خطر ابتلا به اوتیسم را برای کودک افزایش می‌دهد.
نوزادانی که قبل از 26 هفته بارداری به دنیا می‌آیند، ممکن است خطر بالایی برای ابتلا به اوتیسم داشته باشند.
اسکلروز توبروسیس، یک وضعیت است که در آن تومورهای خوش‌خیم در مغز تشکیل می‌شوند، ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.
پسران تقریبا چهار برابر احتمال بیشتری برای ابتلا به اوتیسم نسبت به دختران دارند.
در یک خانواده، اگر یکی از فرزندان اوتیسم داشته باشد، خطر بارداری و
زایمان فرزند دیگری با اوتیسم بالا است. همچنین امکان وجود مشکلات کوچکی
در ارتباطات اجتماعی یا ارتباطات خود والدین یا خویشان کودک وجود دارد که
معمولا با اختلال طیف اوتیسم همخوانی دارد.
علاوه بر عوامل فوق، عوامل زیر نیز ممکن است در توسعه اوتیسم نقش داشته
باشند یا خطر آن را افزایش دهند. با این حال، تحقیقات در حال انجام است تا
این ادعاها را قطعی کنند.
مشکلات در طول بارداری
چاقی در طول بارداری یا افزایش وزن بیش از حد در طول بارداری
مصرف الکل یا سیگار در طول بارداری
عفونت‌های ویروسی
تماس با ترکیبات شیمیایی و زندگی در محیط‌های آلوده
دیابت بارداری و استفاده از برخی داروهای ضد تشنج یا ضد صرع در طول بارداری
آلودگی هوا
سخن آخر:
در این مقاله درباره اوتیسم که بر تعاملات اجتماعی، رفتار و یادگیری فرد
تأثیر می‌گذارد به تفصیل سخن گفتیم. خواندن این مقاله به خوانندگان کمک
می‌کند تا درک بهتری راجع به اوتیسم و علائم آن پیدا کنند. همچنین برای
آشنایی با روش‌های درمان و پشتیبانی موجود برای افراد مبتلا به اوتیسم و
خانواده‌هایشان مفید است.
جالب است که شرایط ویزا برای ورود به هر قسمت از قبرس متفاوت است که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
قبل از رزرو بلیط هواپیما قبرس و بازدید از دیدنی های شگفت انگیز این شهر، باید ویزای قبرس را دریافت کنید. این کشور زیبا جزیره ای بزرگ در آب های مدیترانه است که هر ساله بیش از 5 میلیون گردشگر جذب سواحل بی نظیر و طبیعت بکر آن می شوند. با حمله ترکیه به جزیره قبرس در سال 1974، قسمت شمالی قبرس اعلام استقلال کرد و به دو بخش قبرس شمالی و قبرس جنوبی تقسیم شد. جالب است بدانید که شرایط ویزا برای ورود به هر قسمت از قبرس متفاوت است و در ادامه به این موضوع خواهیم پرداخت.
قبرس در چهار فصل قابل بازدید است و گردشگران می توانند سفر خود را از قبرس شمالی یا قبرس جنوبی آغاز کنند. هر دو قسمت قبرس دارای مناظر و زیبایی منحصر به فردی هستند و سفری رویایی را رقم می زنند. همانطور که گفتیم برای سفر به قبرس ویزا لازم است. اما اخذ ویزای قبرس شمالی و قبرس جنوبی موضوع متفاوتی است. برای سفر به قبرس شمالی دریافت ویزای فرودگاهی در فرودگاه ارجان کافی است. اما قبل از خرید بلیط هواپیما قبرس جنوبی، باید قبل از سفر ویزا بگیرید. ویزا در فرودگاه بین المللی ماراکانا در قبرس جنوبی در دسترس نیست. به همین دلیل است که باید قبل از سفر برای ویزا اقدام کنید.
شرایط ویزای قبرس
گردشگران باید برای بازدیدهای خارجی ویزا دریافت کنند. اما برخی از کشورها نیازی به ویزای قبل از سفر ندارند و می توانند از ویزای فرودگاهی استفاده کنند. قبرس شمالی و قبرس جنوبی برای سفر و اخذ ویزا شرایط خاصی را می طلبند که در ادامه به طور مفصل به آن می پردازیم.
شرایط اخذ ویزای قبرس شمالی
برای جذب گردشگران بیشتر و تقویت صنعت گردشگری، قبرس شمالی شرایط ویزا را برای متقاضیان ساده کرده است. بدین منظور برای مسافرانی که قصد سفر با هدف گردشگری را دارند، شرایط اخذ ویزای فرودگاهی جزیره قبرس شمالی را در کمترین زمان و با کمترین هزینه فراهم می کند. شرایط ساده برای اخذ ویزای ورود به قبرس شمالی در کاهش هزینه های سفر موثر خواهد بود. شهروندان ایرانی در هنگام ورود به قبرس باید پاسپورت خود را با حداقل 6 ماه اعتبار ارائه کنند تا ویزای توریستی قبرس شمالی با اعتبار 90 روزه در گذرنامه خود ثبت شود.
انواع ویزا برای قبرس شمالی
قبرس شمالی انواع مختلفی از ویزای توریستی را ارائه می دهد. ویزای قبرس شمالی شامل ویزای توریستی، ویزای تحصیلی، ویزای تجاری، ویزای کاری و غیره می باشد. از آنجایی که این کشور عضو اتحادیه اروپا نیست، شرایط اخذ ویزای قبرس شمالی برای ایرانیان ساده است.
ویزای توریستی
این نوع ویزا یکی از پرطرفدارترین ویزاها در قبرس شمالی محسوب می شود و برای مقاصد گردشگری می توان ویزا را در فرودگاه ارجان دریافت کرد. گردشگران با اخذ ویزای توریستی می توانند تا 30 روز در قبرس اقامت داشته باشند. این ویزا بیش از 90 روز اعتبار خواهد داشت و به مسافران اجازه می دهد چندین بار وارد و خارج شوند.
ویزای تحصیلی
هیچ مانعی برای ادامه تحصیل در دانشگاه های جزیره قبرس شمالی وجود ندارد. شما همچنین می توانید فقط بر اساس دعوتنامه تحصیل از دانشگاهی در قبرس شمالی شروع به تحصیل کنید.
ویزای تجاری
ویزای تجاری برای افرادی صادر می شود که قصد سرمایه گذاری و تجارت کالا در قبرس شمالی را دارند. متقاضیان برای دریافت این ویزا باید دعوتنامه رسمی از یک کشور معتبر داشته باشند.
تنها مدارکی که برای دریافت ویزای توریستی کوتاه مدت در قبرس شمالی لازم است، پاسپورت با اعتبار 6 ماه است. گردشگران می توانند با ارائه پاسپورت خود در فرودگاه قبرس شمالی ویزا دریافت کنند. برای سفر به این کشور برای مقاصد غیر توریستی، ارائه مدارک و تکمیل فرم درخواست الزامی است. مدارک مورد نیاز برای دریافت ویزا به شرح زیر است:
اصل پاسپورت با اعتبار 6 ماه؛
عکس پاسپورت؛
اصل و ترجمه شناسنامه؛
یک دعوت رسمی ارائه دهید؛
متقاضی فرم درخواست ویزا را پر می کند
شرایط ویزای قبرس جنوبی
شرایط اخذ ویزای قبرس جنوبی با ویزای قبرس شمالی متفاوت است. برای دریافت ویزای قبرس جنوبی، گردشگران باید مدارک لازم را قبل از سفر به صورت آنلاین ارائه دهند. ویزای توریستی قبرس جنوبی عموماً به صورت تورهای گروهی و از طریق آژانس های مسافرتی معتبر ارائه می شود. شرایط سفر به قبرس جنوبی بسته به نوع ویزای درخواستی متفاوت خواهد بود. تنها راه دریافت ویزای قبرس جنوبی به صورت انفرادی دعوت رسمی است. همچنین می توانید از طریق آژانس های مسافرتی برای ویزای توریستی اقدام کنید.
انواع ویزا برای قبرس جنوبی
برای سفر به قبرس جنوبی و اخذ ویزا ابتدا باید هدف خود را از سفر مشخص کنید. مانند سایر کشورها انواع مختلفی از ویزای قبرس جنوبی وجود دارد که بر اساس شرایط و اهداف متقاضی صادر می شود. در زیر به تعدادی از ویزاهای قبرس جنوبی می پردازیم.
ویزای توریستی
مهاجرت مهاجرت برای متقاضیانی است که برای مقاصد تفریحی و گردشگری به این کشور سفر می کنند. ویزای قبرس جنوبی از تاریخ صدور به مدت 90 روز معتبر خواهد بود.
ویزای ترانزیت
از آنجایی که قبرس جنوبی euromyعضو اتحادیه اروپا است، بسیاری از پروازهای بین المللی از این فرودگاه به سایر کشورهای جهان استفاده می کنند. ویزای ترانزیت برای مسافرانی که در این فرودگاه توقف می کنند به عنوان مقصد عبوری صادر می شود.
ویزای کاری
در صورتی که هدف متقاضی از سفر به قبرس جنوبی کار در این کشور باشد، بر اساس دعوتنامه رسمی کارفرما در قبرس جنوبی ویزای کار صادر می شود. ویزای تحصیلی مانند ویزای کار با دعوتنامه رسمی اخذ می شود.
ویزای تجاری
ویزای تجاری برای کسانی در نظر گرفته شده است که قصد سفر به قبرس جنوبی را با دعوتنامه رسمی برای مقاصد تجاری، مذاکره، شرکت در جلسات و غیره دارند.
مدارک ویزای قبرس جنوبی
حال اگر به عنوان توریست قصد سفر به جزیره قبرس جنوبی را دارید، می توانید با دعوتنامه یا بدون دعوتنامه برای ویزای قبرس اقدام کنید. ارائه مدارک و تکمیل فرم درخواست و همچنین سایر مدارک لازم ضروری است:
اصل پاسپورت با اعتبار 6 ماه؛
تصویر زمینه سفید 6x4;
اصل و ترجمه شناسنامه متقاضی؛
اصل و ترجمه گواهی اشتغال به کار
گواهی سواد مالی؛
6 ماه آخر حساب بانکی متقاضی؛
تکمیل فرم درخواست ویزای قبرس؛
گذرنامه کلیه متقاضیان 10 سال گذشته برای تأیید سابقه سفر؛
جاروبرقی وسیله ای ارزشمند است مخصوصا زمانی که داخل خانه کثیف و گرد و غبار باشد.
اگر بدانیم جاروبرقی چگونه کار می کند، در صورت بروز مشکل می توانیم به راحتی آن را برطرف کنیم. با نمایندگی تعمیر جاروبرقی بوش همراه باشید.
جاروبرقی دارای یک موتور است که روشن می شود و شروع به کار می کند، موتور یک فن را به حرکت در می آورد که فشار هوای داخل جاروبرقی را کاهش می دهد و یک جاروبرقی کوچک ایجاد می کند. در نتیجه فشار هوای بیرون، هوای داخل را از طریق لوله وارد جاروبرقی می‌کند.
هنگامی که هوا وارد جاروبرقی می شود، گرد و غبار و خاک توسط یک فیلتر از هوا جدا می شود. جاروبرقی ها دارای انواع مختلفی از فیلترها هستند. در بسیاری از جاروبرقی ها پارچه یا کیسه کاغذی مخصوصی وجود دارد که هوا از آن عبور می کند، اما گرد و غبار و زباله های زیادی نمی توانند از آن عبور کنند و در نتیجه داخل آن جمع می شوند.
برخی از جاروبرقی ها از ظرف مخصوصی به نام قوطی استفاده می کنند، هوای مکیده شده به سرعت با مواد خارجی به گردش در می آید و وقتی گرد و غبار به دیواره برخورد می کند، می افتد و در پایین قوطی جمع می شود. هوا تقریباً خالص از بالا می وزد.
در برخی دیگر از جاروبرقی ها از آب برای نظافت و شستشو استفاده می شود که در این حالت گرد و غبار در ذرات آب محبوس می شود. از آنجایی که ذرات آب سنگین‌تر از هوا هستند، با رسیدن به جاروبرقی داخل مخزن می‌افتند.
در موتور وکیوم استاندارد، یک فن در پایین وجود دارد که مکش هوا را ایجاد می کند. وقتی هوا وارد می شود به سمت موتور هدایت نمی شود و از طریق دهانه های جانبی به بیرون منتقل می شود. بنابراین برای خنک کردن موتور در این مدل ها از فن دوم استفاده می شود. برای استفاده از خدمات بوش با ما تماس بگیرید.
جاروبرقی چگونه کار می کند؟
هنگام اتصال و روشن کردن جاروبرقی:
1. برق دستگاه را اجرا می کند. موتور به یک فن متصل است که دارای پره های زاویه دار است (مانند پروانه هواپیما).
2. با چرخش پره های فن، هوا را به درگاه خروجی فشار می دهند.
3. وقتی ذرات هوا به سمت جلو حرکت می کنند چگالی ذرات فشار هوا (و فشار هوا) در جلوی فن افزایش می یابد و در پشت فن کاهش می یابد.
افت فشار پشت پنکه با افت فشار پشت نی هنگام چشیدن نوشیدنی برابر است. سطح فشار روی سطح پشت فن در مقایسه با هوای بیرون جاروبرقی کاهش می یابد (فشار هوای محیط). این امر باعث مکش و خلاء جزئی در داخل جاروبرقی می شود. هوای محیط از طریق دهانه ورودی به جاروبرقی رانده می شود زیرا فشار هوای داخل جاروبرقی کمتر از فشار خارجی است.
با حرکت فن، کانال جاروبرقی همچنان باز است و جریان مداوم هوا وارد ورودی حرکت شده و از خروجی خارج می شود. اما چگونه می توان گرد و غبار و زباله های فرش را تهویه کرد؟ اساس مهم اصطکاک است.
این کثیفی ها و کثیفی ها به کیسه وکیوم منتقل می شوند (این کیسه می تواند یک کیسه پارچه ای یا یک کیسه کاغذی یکبار مصرف داخل کیسه پارچه ای باشد).
هوای نسبتاً تمیز نیز از پشت دستگاه خارج می شود. توجه داشته باشید که هوای خارج شده بسیار گرمتر از هوایی است که وارد می شود زیرا گرمای اضافی موتور الکتریکی را جذب می کند.
بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن
